روزى یکى از فرزندان حضرت سیدالشهدا، علیه‏السلام، از مدرسه به خانه برگشت. امام او را صدا زدند و فرمودند: عزیزم! امروز چه یاد گرفتى و معلمت چه به تو آموخته است؟ گفت: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ* الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ* الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ ...».

حضرت به خدمتکار خانه فرمودند: به در خانه معلّم او، عبدالرحمن سلمى، برو و او را به این‏جا دعوت کن! خدمتکار رفت و گفت که آقا با شما کار دارند. معلم با خود گفت: خدایا، یعنى حسین با من چه کار دارد؟ من امروز در مدرسه کارى نکرده‏ام. فقط به فرزندش سوره حمد را یاد داده ‏ام!

وقتى او خدمت حضرت رسید، ایشان هزار دینار طلا از دسترنج خودشان، که مربوط به امور کشاورزى مى ‏شد، به معلم دادند و فرمودند: دهانت را باز کن! و چند قطعه عقیق و فیروزه و الماس هم در دهان او ریختند و حواله‏ اى هم به بزّاز نوشتند که هزار متر پارچه حلّه بافت یمن از حساب من به این معلم بده. بعد هم فرمودند: مرا ببخش که در برابر عظمت کار تو کارى نمى ‏توانم بکنم. آنچه من به تو دادم تقدیمى بیش نبود، اما آنچه تو به فرزند من دادى، عطا و کرامت بود.

خوب است در شأن معلم این سخنان را در کلاس گفت یا این آیه شریفه سوره اسراء را که مى ‏فرماید:

«وَ قَضى‏ رَبُّکَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِیَّاهُ وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً إِمَّا یَبْلُغَنَّ عِنْدَکَ الْکِبَرَ أَحَدُهُما أَوْ کِلاهُما فَلا تَقُلْ لَهُما أُفٍّ وَ لا تَنْهَرْهُما وَ قُلْ لَهُما قَوْلًا کَرِیماً*

وَ اخْفِضْ لَهُما جَناحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ وَ قُلْ رَبِّ ارْحَمْهُما کَما رَبَّیانِی صَغِیراً».

و پروردگارت فرمان قاطع داده است که جز او را نپرستید، و به پدر و مادر نیکى کنید؛ هرگاه یکى از آنان یا دو نفرشان در کنارت به پیرى رسند [چنانچه تو را به ستوه آورند] به آنان اف مگوى و بر آنان [بانگ مزن و] پرخاش مکن، و به آنان سخنى نرم و شایسته [و بزرگوارانه‏] بگو. و براى هر دو از روى مهر و محبت، بال فروتنى فرود آر و بگو: پروردگارا! آنان را به پاس آن‏که مرا در کودکى تربیت کردند، مورد رحمت قرار ده.

بچه را باید از مدرسه با یک دنیا محبت به سوى پدر و مادر روانه کرد. با آنان درباره شهدا باید سخن گفت و این‏که چه بزرگوارانى جان دادند تا آنان آسوده تحصیل کنند.

توصیه مى ‏کنم از بحث‏هاى علمى و طرح مسائل اختلافى در کلاس‏ها بپرهیزید و مواظب باشید که در کلاس کلمه‏اى نگویید که بچه ‏ها گمراه شوند. چون بچه‏ها هر چه معلم بگوید مى‏گیرند. بر اعصاب خود مسلّط باشید. همه مى‏ دانند زندگى معلم‏ها سخت است و حقوق آنان به اندازه ارزش کارشان نیست، ولى این هم هست که همه ما داوطلبانه معلم شده‏ ایم. اگر مى ‏توانید براى رضاى خدا صبر کنید و مشکلاتى را که حضور چند قرن استعمار در این کشور براى ما به وجود آورده و به این زودى ‏ها هم مرتفع نمى ‏شود، به پاى اسلام نگذارید. یادتان باشد هر روز در طى پنج ساعت میهمانان کوچکى دارید که امانت‏هاى پروردگار بزرگ هستند. گیرندگى آنها زیاد است و از شما تغذیه فکرى مى ‏کنند. پس، فکر و خیال آنان را مشوش و ناراحت نکنید.